Klaus Staeck — Bez zlecenia w służbie sztuki i polityki
książka „Klaus Staeck — bez zlecenia w służbie sztuki i polityki” Pierwsza polskojęzyczna publikacja zawierająca obszerny materiał zdjęciowy i tekstowy przybliżający sztukę i działalność polityczną Klausa Steacka....
Sztuka versus polityka to temat nieustannie zazębiający się w historii sztuki XX wieku.
Bywało, że sztuka oddawała swe przestrzenie na usługi politycznej propagandy, ale była też narzędziem emancypacyjnym bądź poszerzającym/testującym granice języka społecznego, co nierzadko powodowało przejmowanie jej strategii do celów pozaartystycznych.
Klaus Staeck (ur. 1938) jest artystą politycznym par excellence (posiada zresztą publiczny status polityka). Wybitny uczeń i współpracownik Josepha Beuysa, uczestnik wielu edycji Documenta w Kassel, a obecnie prezydent berlińskiej Akademii Sztuk Pięknych, w swoich pracach (zwłaszcza plakatach) daje wykładnię lewicowych idei. Świadomie w chodzi w pole ideologicznych konfliktów, traktując sztukę jako skuteczne narzędzie. Od 1960 roku jest członkiem SPD (Socjaldemokratyczna Partia Niemiec). W 1972 produkuje w walce przedwyborczej do Bundestagu ponad milion plakatów, pocztówek i naklejek swojej partii. Plakat pt. „Deutsche Arbeiter! Die SPD will euch eure Villen im Tessin wegnehmen” (Niemieccy pracownicy! SPD chce wam zabrać wasze wille w Tessin) ukazuje się w nakładzie 70.000 egzemplarzy. Ma wtedy pierwszy raz sprawę w sądzie z CDU. Do tej pory próbowano kilkadziesiąt razy bez powodzenia zabronić prezentacji jego sztuki. W 1973 wraz z Beuysem zakłada „Freie Hochschule für Kreativität und Interdisziplinäre Forschung” (Wolna Wyższa Szkoła Kreatywności i Nauk Interdyscyplinarnych). W 1976 dochodzi do „szturmu obrazów w Bonn”, kiedy zdenerwowani posłowie CDU/CSU pod przewodnictwem późniejszego prezydenta Bundestagu Philippa Jenningera zrywają kilka plakatów podczas wystawy Staecka. To zajście jest komentowane w ponad 1500 artykułach w prasie, dochodzi do ponad 100 kolejnych wystaw i tym samym do ponad 50 prób ich wstrzymania. W 1981 roku wraz z Peterem Rühmkorfem, Günterem Grassem, Heinrichem Böllem i Walterem Jensem rozpoczyna akcję „Nie piszemy dla gazet Axela Springera”.
Katowicka wystawa prezentowała cały przekrój sztuki Klausa Staecka: polityczne plakaty, fotografie, obiekty. Ważną jej część stanowił pokaz słynnych zdjęć składających się na książkę fotograficzną „Pornografie” z 1971 roku, w którym znajdujemy wszystko, co dziś składa się na wizualną ikonografię lewackich ruchów, alterglobalizmu, a przede wszystkim zagrożeń i opresji, z jakimi walczą.
