wystawa prac Danuty i Witolda Urbanowiczów
Danuta i Witold Urbanowiczowie należą do pokolenia, które debiutowało w czasie odwilży, w drugiej połowie lat 50. Oboje studiowali w krakowskiej ASP: Danuta (ur. 1932 r.) rzeźbę i malarstwo, Witold (ur. 1931 r.) malarstwo. Od 1956 r. wystawiają razem z artystami stanowiącymi w późniejszych latach Grupę Nowohucką, od 1961 r. należą do Grupy Krakowskiej.
Początki ich twórczych poszukiwań dla obojga są podobne i dotyczą problematyki określanej terminem „malarstwo materii”. Było to działanie w obszarze „malarstwa bez malowania”. Danuta Urbanowicz robiła kolaże z montowanych blach, płócien, utwardzanych koronek; Witold zszywał na powierzchni fragmenty niemalarskich materiałów, by później przejść do reliefów — obrazów dotykowych z charakterystycznymi motywami „runicznego” pisma.
Od połowy lat 60. Witold Urbanowicz powraca do tradycyjnego warsztatu malarza, wchodząc figuratywnym cyklem „Zwierzyniec” w kolejne etapy malarstwa nacechowanego dużym ładunkiem ekspresji. Wszystkie etapy charakteryzuje dialog z aktualną sytuacją sztuki i otaczającej artystę rzeczywistości. Krytyka dostrzega w malarstwie Urbanowicza nową, oryginalną interpretację tradycji wyrastającej od Kandynskiego i Witkacego.
Droga wyborów Danuty Urbanowicz przebiegała odmiennie. W latach 60. pojawiały się w jej obrazach przedmioty gotowe, dosłowne cytaty z rzeczywistości, w pewnym sensie bliskie pop-artowi. W kolejnych latach sięgała do cytatów z rzeczywistości inaczej, dosłownie kopiując urzędowe druki i formularze, co wyraźnie zbliżało jej sztukę do konceptualizmu. W ostatnich okresach twórczości powraca do doświadczeń „malarstwa materii”, konsekwentnie zachowując osiową geometrię kompozycji.
Katowicka wystawa Danuty i Witolda Urbanowiczów to wybór z ponad 50 lat ich twórczości odzwierciedlający wszystkie ważne etapy i zarazem wybór proporcjonalny (również w tym sensie, że Witold stworzył dotąd parokrotnie więcej dzieł niż jego żona).
Kurator: Jan Trzupek
