Galeria Sztuki Współczesnej BWA w Katowicach

Pierwsza polskojęzyczna publikacja zawierająca obszerny materiał zdjęciowy i tekstowy przybliżający sztukę i działalność polityczną Klausa Steacka.

„Lekcja Staecka a sprawa polska
Klaus Staeck (…) stanowi ciekawą ofertę dla polskiej sztuki czy polityki. Jest artystą stricte politycznym. Ten współpracownik Josepha Beuysa, uczestnik wielu edycji Documenta w Kassel, w swoich pracach otwarcie podaje wykładnię lewicy. Wkracza świadomie w pole ideologicznych konfliktów.
Upraszczając dla naszych celów działalność Staecka, pogrupować możemy je następująco: działalność polityczna oraz związane z nią plakaty, fotografie, obiekty, książkę fotograficzną ‘Pornografia’ oraz działalność aktywistyczną.
Fotografię Staeck wydaje się traktować jako medium silnego przekazu, wyciągając jej cechy zarówno tabloidowe, jak i jej potencjał krytyczny oraz zwyczajne funkcje zapisu pamięci. Jego zdjęcia sondujące zmiany w tranformujących się zjednoczonych Niemczech: ekonomiczne (np. Bitterfeld, wrzesień 1991); obyczajowe (np. Köln, listopad 1993), ale również wcześniejsze tematy: sytego społeczeństwa, niemieckiego turyzmu (np. Marbella, wrzesień 1988) czy uwikłania sztuki i korporacyjnych pieniędzy (np. Berlin, Debis-Haus, 29. styczeń 2000). Fotografie Staecka gwarantują ikoniczny leksykon lekcji demokracji w Niemczech po 1990 roku, jakiego zabrakło Polsce po 1989 roku (1).
Podobnie potraktować możemy jego książkę fotograficzną ‘Pornografia’ z 1971 roku, w której znajdujemy wszystko, co dziś składa się na wizualną ikonografię lewackich ruchów, alterglobalizmu, a przede wszystkim zagrożeń i opresji, z jakimi walczą. ‘Pornografia’ jest atlasem reprezentacji tortur, przestępczości, nadużyć politycznych, wojen, problemów globalizacyjnych. To sejsmograf obrazów politycznego mięsa, zbiorowej pamięci lat rewolucji obyczajowej, rodzącego się terroryzmu spod znaku np. z jednej strony RAF, z drugiej — „Czarnego Września”. Do dziś nie doczekaliśmy się rzeczywistego katalogu obrazu napięć społeczno-politycznych Polski, zarówno 2. połowy XX wieku, jak i obecnego rozłamu na ‘Polskę A’ i ‘Polskę B’(2)”.

Stanisław Ruksza
„Klaus Staeck na użytek sztuki w Polsce”
fragment tekstu z książki

(1) Warto zauważyć, że przemiany te „zarejestrowane” zostały dopiero pod koniec lat 90. za sprawą Grupy Ładnie w malarstwie. Fakt ten nie został należycie doceniony.
(2) Na potrzebę takiego rejestru polskiej rzeczywistości wydawała się wskazywać wystawa „Nowi dokumentaliści”, CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie, 13.06–30.08.2006, kurator: Adam Mazur. Należy też zwrócić uwagę na „archeologię fotografii” Jerzego Lewczyńskiego, od początku lat 70. mocno akcentującego wątek pamięci i notowania rzeczywistości.

• Zobacz książkę
• Organizatorzy