20 Biennale Plakatu Polskiego, Katowice 2007
Laureaci 20 Biennale Plakatu Polskiego!
Nagrody regulaminowe:
Grand Prix — Tomasz Bogusławski
Złoty Medal — Michał Jandura
Srebrny Medal — Wiesław J. Rosocha
Brązowy Medal — Małgorzata Gurowska
Nagrody fundowane:
Wyboru nagrodzonych plakatów dokonało Jury w składzie:
Przewodniczący: prof. Stanisław Wieczorek
Członkowie: Krzysztof Dydo, Mariusz Knorowski, dr Zdzisław Schubert, prof. Artur Starczewski
Uroczyste otwarcie wystawy połączone z wręczeniem nagród odbyło się 26 października (w piątek) 2007 roku o godzinie 15.00.
20 Biennale Plakatu Polskiego — katalog / podsumowanie Katalog 20. Biennale Plakatu Polskiego zawiera reprodukcje plakatów nagrodzonych i zakwalifikowanych do wystawy.
„Kiedy chcę oceniać kondycję współczesnego plakatu polskiego, to oczywiście — w pierwszej kolejności — pytam o jego rację bytu. Staram się obiektywnie określić jego miejsce w panoramie plastyki współczesnej, która kształtuje cywilizację obrazu. Jak ustalić status artystyczny plakatu dziś, gdy porównuje się jego wegetację do żywota emeryta, czy jego heroiczna przeszłość budzi już tylko nostalgiczne wspomnienie? Pozbywszy się sentymentów powinienem w końcu rozstrzygnąć przydatność jego funkcji i pragmatykę, zakładając, że nadal stawia sobie takie cele, bo tak bywało dawniej, gdy święcił triumfy i modelował wyobraźnię. Niezależnie od odpowiedzi na powyższe pytania, przyglądam się mu uważnie, bo zadaniem plakatu zawsze było prowokowanie wzroku i musi to być nadal pierwszą reakcją na jego obecność w polu widzenia. Formalne walory zawsze stanowią cechę wyróżniającą. Postępująca standaryzacja metod obrazowania, unifikacja warsztatu uległy tendencjom kosmopolitycznym, co stanowi dziś nieodłączną cechę globalnej wioski, w której nie ma miejsca na lokalny dialekt. Plakat osiągnął taki poziom komunikacji, który odpowiada niegdysiejszym ambicjom i aspiracjom pomysłodawców esperanto — jest powszechnie zrozumiały, o jasnej strukturze, łatwo ulega modyfikacjom w zależności od potrzeb i sytuacji. Plakat polski zatracił swoją odrębność stylistyczną, co bynajmniej nie może stanowić zarzutu. Trzeba się z tym stanem pogodzić, gdyż żadna reaktywacja nie jest już możliwa, ani czymkolwiek uzasadniona.
Trudno wyobrazić sobie izolowane środowiska kultywujące osobną tradycję lub nadal twórczo rozwijające tendencje zapoczątkowane przez rodzimych mistrzów, czy regionalne szkoły. To już zamknięte rozdziały składające się na historię plakatu.”
Mariusz Knorowski — fragment tekstu z katalogu
