performance’y taneczne studentów Teatru Tańca z Bytomia (PWST Kraków)
 
															23 września, od godz. 16.00 tancerze Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu — Plac przed Dworcem Głównym i Galerią Katowicką, Rynek, ul. Mariacka
Amanda Barnaś — Swoje pierwsze kroki w kierunku aktorstwa i tańca  stawiała w amatorskim Teatrze Tańca „AleToNic” w Mielcu. Uczestniczka  wielu festiwali tanecznych oraz warsztatów z zakresu techniki tańca  współczesnego, jazz, funky. Swoje umiejętności taneczne szkoliła u  wybitnych polskich i zagranicznych instruktorów m. in. Aleksander  Kopański, Jacek Łumiński, Eryk Makohon, Jacek Owczarek, Janusz  Skubaczkowski, Sebastian Zajkowski, Louise Frank, Sharon Reshef-Armony,  John  Gallagher, Byron Van Jones, Werner Brechter. W ciągu ostatnich  dwóch lat szkoliła swój warsztat aktorski pod okiem Jerzego Święcha,  Moniki Jakowczuk oraz Błażeja Peszka.
Anna Mikuła — Uczestniczyła w projekcie Sceny Otwartej organizowanym przez Centrum Sztuki Mościce w  Tarnowie — realizacja spektaklu „Głębia” (chor. Marta Pietruszka) i  „…dni nasze” (chor. Janusz Skubaczkowski). Finalistka międzynarodowego  konkursu Eurovision Young Dancers, organizowanego m.in. przez  Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego i TVP Kultura w 2013 roku.  Tancerka w rekonstrukcji musicalu „Metro” realizowanego przez uczniów  Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej w Bytomiu. Współpracowała z College  Kibbutzim of Education, Technology and Arts w Tel-Avivie (Izrael) — stworzenie etiudy „After Glow”. Brała udział w reprodukcji spektaklu  „Kocham tylko i wyłącznie, całym sercem nie-rozłącznie Magdalenę” w  choreografii i reżyserii Jacka Łumińskiego. Współpracuje z Gliwickim  Teatrem Muzycznym przy produkcji „I have a dream”.
Grzegorz  Łabuda — przez wiele lat zajmował się tańcem towarzyskim, wygrywając  wiele prestiżowych turniejów tańca, dochodząc do klasy sportowej „A”.  Grał w amatorskim Teatrze Dnia Ostatniego. W latach 2011—2012 uczeń  Doroty Pomykały w szkole aktorskiej  „Art-Play”. Finalista konkursu  choreograficznego „3...2...1... taniec” organizowanego przez Krakowski  Teatr Tańca. Grał w spektaklu teatru tańca „Kocham tylko i wyłącznie  całym sercem nie-rozłącznie Magdalenę” w reżyserii i choreografii Jacka  Łumińskiego. W roku 2013 aktor w norweskim teatrze Stella Polaris. Od  jesieni 2014 roku występuje na deskach Krakowskiej Opery Kameralnej w  Krakowie. Twórca wystawy „Oraz, że cię nie opuszczę aż do śmierci” oraz  wielu innych etiud studenckich. Współtwórca, pomysłodawca i koordynator  wielu projektów polskich i zagranicznych. Obecnie rozwija swój warsztat  taneczny i aktorski pod okiem wybitnych artystów światowej sceny. W  swojej twórczości inspiruje się sztuką lalkarską oraz kulturą dalekiego  wschodu. 
Dariusz Nowak — Z tańcem związany od czternastego roku  życia. Początkowo trenował hip hop, szkoląc się głównie na  ogólnopolskich oraz międzynarodowych warsztatach z choreografami z  całego świata. W 2010 roku reprezentował Polskę na Mistrzostwach Świata  IDO Hip Hop i Electric Boogie w Bohum (Niemcy). W latach 2010—2012  współpracował ze studiem tańca You Can Do It oraz Śląską Szkołą Tańca.  Od 2012 roku trenuje taniec współczesny (głównie w Polskiej Technice)  oraz taniec modern. Jako przedstawiciel uczelni, uczestniczył w finale  międzynarodowego konkursu Eurovision Young Dancers 2013, organizowanego  m.in. przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Telewizję  Polską. Współpracował przy tym z choreografem i tancerzem Teatru  Narodowego w Warszawie, Jackiem Tyskim. Tancerz w spektaklu dyplomowym  Wydziału Teatru Tańca „Kocham tylko i wyłącznie całym sercem  nie-rozłącznie Magdalenę” w reżyserii i choreografii Jacka Łumińskiego.  Finalista konkursu „3… 2… 1…” organizowanego przez Krakowski Teatr Tańca  oraz Nowohuckie Centrum Kultury. Wziął udziału w wymianie  polsko-izraelskiej między studentami Wydziału Teatru Tańca a Seminar Ha  Kibbutzim w Tel-Avivie. 
Zagrał w spektaklu „Uroczystość” w reżyserii  Błażeja Peszka w ramach Tyskich Spotkań Teatralnych 2014. Brał udział  również w licznych etiudach teatralnych i tanecznych, tworzonych przez  studentów Wydziału Teatru Tańca, m.in.: teatru improwizowanego,  Kathalambury i wiele innych. Stworzył również własne prace: Przy Kafce,  Malowany ptak, Leukonoe, Atom a tamtą (we współpracy z dwójką innych  studentów) i wiele innych. Część z nich miał możliwość zaprezentowania  na scenie Opery Śląskiej w Bytomiu.
Miał możliwość szkolić się u  najlepszych tancerzy/choreografów z Polski i zagranicy: (t. współczesny)  Janusza Skubaczkowskiego, Sylwii Hefczyńskiej-Lewandowskiej, Sebastiana  Zajkowskiego, Jacka Łumińskiego, Jacka Tyskiego, Louise Frankenhuis,  Uri Ivgi, Jianan Qu, Sharon Reshev Armony, Manisha Gulyani, Jack  Gallager oraz (hip hop/new style) Tony Czar, Tucker Barkley, Christopher  Martin, Koharu Sugawara, Laura Edwards, Erica Sobol, Leroy Curwood i  wielu innych.
 
							
						projekt edukacyjno-artystyczny DO SZTUKI GOTOWI START! Harmonogram działań w ramach 9. edycji: 14—17 lipca 2020 r. — warsztaty i akcja artystyczna pt. „Powrót do...
 
							
													1. Czas to pieniądz — ludzie pędzą do pracy, do domu, na spotkanie, a rytm ich życia jest niekiedy szybszy niż tykanie wskazówek zegarka. Miejsca użytku publicznego są pełne przechodniów, którzy nie zwracają na siebie uwagi. Tymczasem ich losy, historie i doświadczenia stykają się, łączą i przenikają.  Synchroniczny ruch umiejscawia postaci w jednym continuum, a wszelakie działania, to próba nietypowego nawiązania kontaktu z partnerem. Być może, dopiero co poznanym. Zatem, może warto zwrócić uwagę na to, kto siedzi obok nas na ławce?
2. Retrospekcja. W zakamarkach pamięci każdego z nas znajdują się smaki, zapachy i barwy dzieciństwa. Co by było, gdybyśmy mogli się cofnąć w czasie do pierwszych urodzin albo zabaw z rówieśnikami?… Obserwacja żywiołowego, energicznego i przestrzennego tańca, opartego na systemie gry w klasy, przywołuje na myśl własną przeszłość. Z dystansem można przyjrzeć się takim zjawiskom, jak brak akceptacji jednostki czy chęć rywalizacji, które — zapoczątkowane w niewinnych, dziecięcych gierkach — znajdują odzwierciedlenie w systemie świata dorosłych.
3. Każdy, przechadzając się ulicami współczesnego miasta, zapewne zastanawiał się, jak wyglądało ono kilkadziesiąt lat temu i jakie życie wiedli ówcześni ludzie. Czy mieszkańcy Katowic z początku XX wieku postępowali według dawnych konwenansów i zachowań, przestrzegając zasad kindersztuby i pilnując się najnowszych krzyków mody? Być może. A być może jest to tylko wymówka do powiedzenia „kiedyś było lepiej”. Spacer ulicą Mariacką może więc być zwykłym spacerem, ale może również stać się serią nielogicznych sytuacji i dziwacznych zdarzeń, niekoniecznie ze sobą powiązanych. Tylko, który z nich jest bardziej prawdopodobny?...













