performance’y taneczne studentów Teatru Tańca z Bytomia (PWST Kraków)
23 września, od godz. 16.00 tancerze Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu — Plac przed Dworcem Głównym i Galerią Katowicką, Rynek, ul. Mariacka
Amanda Barnaś — Swoje pierwsze kroki w kierunku aktorstwa i tańca stawiała w amatorskim Teatrze Tańca „AleToNic” w Mielcu. Uczestniczka wielu festiwali tanecznych oraz warsztatów z zakresu techniki tańca współczesnego, jazz, funky. Swoje umiejętności taneczne szkoliła u wybitnych polskich i zagranicznych instruktorów m. in. Aleksander Kopański, Jacek Łumiński, Eryk Makohon, Jacek Owczarek, Janusz Skubaczkowski, Sebastian Zajkowski, Louise Frank, Sharon Reshef-Armony, John Gallagher, Byron Van Jones, Werner Brechter. W ciągu ostatnich dwóch lat szkoliła swój warsztat aktorski pod okiem Jerzego Święcha, Moniki Jakowczuk oraz Błażeja Peszka.
Anna Mikuła — Uczestniczyła w projekcie Sceny Otwartej organizowanym przez Centrum Sztuki Mościce w Tarnowie — realizacja spektaklu „Głębia” (chor. Marta Pietruszka) i „…dni nasze” (chor. Janusz Skubaczkowski). Finalistka międzynarodowego konkursu Eurovision Young Dancers, organizowanego m.in. przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego i TVP Kultura w 2013 roku. Tancerka w rekonstrukcji musicalu „Metro” realizowanego przez uczniów Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej w Bytomiu. Współpracowała z College Kibbutzim of Education, Technology and Arts w Tel-Avivie (Izrael) — stworzenie etiudy „After Glow”. Brała udział w reprodukcji spektaklu „Kocham tylko i wyłącznie, całym sercem nie-rozłącznie Magdalenę” w choreografii i reżyserii Jacka Łumińskiego. Współpracuje z Gliwickim Teatrem Muzycznym przy produkcji „I have a dream”.
Grzegorz Łabuda — przez wiele lat zajmował się tańcem towarzyskim, wygrywając wiele prestiżowych turniejów tańca, dochodząc do klasy sportowej „A”. Grał w amatorskim Teatrze Dnia Ostatniego. W latach 2011—2012 uczeń Doroty Pomykały w szkole aktorskiej „Art-Play”. Finalista konkursu choreograficznego „3...2...1... taniec” organizowanego przez Krakowski Teatr Tańca. Grał w spektaklu teatru tańca „Kocham tylko i wyłącznie całym sercem nie-rozłącznie Magdalenę” w reżyserii i choreografii Jacka Łumińskiego. W roku 2013 aktor w norweskim teatrze Stella Polaris. Od jesieni 2014 roku występuje na deskach Krakowskiej Opery Kameralnej w Krakowie. Twórca wystawy „Oraz, że cię nie opuszczę aż do śmierci” oraz wielu innych etiud studenckich. Współtwórca, pomysłodawca i koordynator wielu projektów polskich i zagranicznych. Obecnie rozwija swój warsztat taneczny i aktorski pod okiem wybitnych artystów światowej sceny. W swojej twórczości inspiruje się sztuką lalkarską oraz kulturą dalekiego wschodu.
Dariusz Nowak — Z tańcem związany od czternastego roku życia. Początkowo trenował hip hop, szkoląc się głównie na ogólnopolskich oraz międzynarodowych warsztatach z choreografami z całego świata. W 2010 roku reprezentował Polskę na Mistrzostwach Świata IDO Hip Hop i Electric Boogie w Bohum (Niemcy). W latach 2010—2012 współpracował ze studiem tańca You Can Do It oraz Śląską Szkołą Tańca. Od 2012 roku trenuje taniec współczesny (głównie w Polskiej Technice) oraz taniec modern. Jako przedstawiciel uczelni, uczestniczył w finale międzynarodowego konkursu Eurovision Young Dancers 2013, organizowanego m.in. przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Telewizję Polską. Współpracował przy tym z choreografem i tancerzem Teatru Narodowego w Warszawie, Jackiem Tyskim. Tancerz w spektaklu dyplomowym Wydziału Teatru Tańca „Kocham tylko i wyłącznie całym sercem nie-rozłącznie Magdalenę” w reżyserii i choreografii Jacka Łumińskiego. Finalista konkursu „3… 2… 1…” organizowanego przez Krakowski Teatr Tańca oraz Nowohuckie Centrum Kultury. Wziął udziału w wymianie polsko-izraelskiej między studentami Wydziału Teatru Tańca a Seminar Ha Kibbutzim w Tel-Avivie.
Zagrał w spektaklu „Uroczystość” w reżyserii Błażeja Peszka w ramach Tyskich Spotkań Teatralnych 2014. Brał udział również w licznych etiudach teatralnych i tanecznych, tworzonych przez studentów Wydziału Teatru Tańca, m.in.: teatru improwizowanego, Kathalambury i wiele innych. Stworzył również własne prace: Przy Kafce, Malowany ptak, Leukonoe, Atom a tamtą (we współpracy z dwójką innych studentów) i wiele innych. Część z nich miał możliwość zaprezentowania na scenie Opery Śląskiej w Bytomiu.
Miał możliwość szkolić się u najlepszych tancerzy/choreografów z Polski i zagranicy: (t. współczesny) Janusza Skubaczkowskiego, Sylwii Hefczyńskiej-Lewandowskiej, Sebastiana Zajkowskiego, Jacka Łumińskiego, Jacka Tyskiego, Louise Frankenhuis, Uri Ivgi, Jianan Qu, Sharon Reshev Armony, Manisha Gulyani, Jack Gallager oraz (hip hop/new style) Tony Czar, Tucker Barkley, Christopher Martin, Koharu Sugawara, Laura Edwards, Erica Sobol, Leroy Curwood i wielu innych.
projekt edukacyjno-artystyczny DO SZTUKI GOTOWI START! Harmonogram działań w ramach 9. edycji: 14—17 lipca 2020 r. — warsztaty i akcja artystyczna pt. „Powrót do...
1. Czas to pieniądz — ludzie pędzą do pracy, do domu, na spotkanie, a rytm ich życia jest niekiedy szybszy niż tykanie wskazówek zegarka. Miejsca użytku publicznego są pełne przechodniów, którzy nie zwracają na siebie uwagi. Tymczasem ich losy, historie i doświadczenia stykają się, łączą i przenikają. Synchroniczny ruch umiejscawia postaci w jednym continuum, a wszelakie działania, to próba nietypowego nawiązania kontaktu z partnerem. Być może, dopiero co poznanym. Zatem, może warto zwrócić uwagę na to, kto siedzi obok nas na ławce?
2. Retrospekcja. W zakamarkach pamięci każdego z nas znajdują się smaki, zapachy i barwy dzieciństwa. Co by było, gdybyśmy mogli się cofnąć w czasie do pierwszych urodzin albo zabaw z rówieśnikami?… Obserwacja żywiołowego, energicznego i przestrzennego tańca, opartego na systemie gry w klasy, przywołuje na myśl własną przeszłość. Z dystansem można przyjrzeć się takim zjawiskom, jak brak akceptacji jednostki czy chęć rywalizacji, które — zapoczątkowane w niewinnych, dziecięcych gierkach — znajdują odzwierciedlenie w systemie świata dorosłych.
3. Każdy, przechadzając się ulicami współczesnego miasta, zapewne zastanawiał się, jak wyglądało ono kilkadziesiąt lat temu i jakie życie wiedli ówcześni ludzie. Czy mieszkańcy Katowic z początku XX wieku postępowali według dawnych konwenansów i zachowań, przestrzegając zasad kindersztuby i pilnując się najnowszych krzyków mody? Być może. A być może jest to tylko wymówka do powiedzenia „kiedyś było lepiej”. Spacer ulicą Mariacką może więc być zwykłym spacerem, ale może również stać się serią nielogicznych sytuacji i dziwacznych zdarzeń, niekoniecznie ze sobą powiązanych. Tylko, który z nich jest bardziej prawdopodobny?...