etiuda taneczna „W sieci” — zwycięska akcja konkursowa
Termin
20 grudnia 2015 roku, godz. 12.00
Miejsce
Rynek w Katowicach (na terenie Jarmarku Śląskiego)
Pomysł/ choreografia/wykonanie
Dominika Wiak, Grzegorz Łabuda
Dominika Wiak — urodzona w 1992 roku. Wieloletnia reprezentantka krakowskiego klubu Rock and Roll'a akrobatycznego w kraju i na świecie, z którym zdobyła Mistrzostwo Polski (2008) oraz wice Mistrzostwo na Międzynarodowych Zawodach Klubach Partnerskich (2008). Od 2008 do 2011 roku związana z Teatrem słowa i Tańca Jadwigi Klimkowicz gdzie zdobyła wiele indywidualnych oraz grupowych nagród na młodzieżowych festiwalach teatralnych i tanecznych. Od 2011 roku studentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie, na Wydziale Teatru Tańca w Bytomiu. Brała udział w licznych spektaklach, tworzy również swoje własne projekty takie jak Wyścig (we współpracy z Dominikiem Więckiem), który otrzymał 2 główne nagrody na festiwalu 3...2...1...TANIEC oraz na 3 nagrody na Festiwalu Tańca Współczesnego Na Bosaka. W sierpniu 2014 roku otrzymała wyróżnienie na konkursie Beskiński — interpretacje za projekt solowy Zmróż oczy.
Grzegorz Łabuda — urodzony w 1992 roku w Kluczborku. Student Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie na Wydziale Teatru Tańca w Bytomiu. Ukończył policealną szkołę aktorską Art-Play w Katowicach. Tancerz w licznych spektaklach, twórca choreografii, reżyser. Przez wiele lat zajmował się tańcem towarzyskim wygrywając wiele prestiżowych nagród. W 2013 roku aktor w norweskim teatrze Stella Polaris. Finalista międzynarodowego konkursu choreograficznego 3...2...1... taniec organizowanego przez Krakowskie Centrum Choreograficzne — NCK w Krakowie z choreografią Atom a tamtą (chor. Grzegorz Łabuda, Anna Mikuła, Dariusz Nowak). Finalista 11-tej edycji międzynarodowego konkursu Open Stage organizowanego przez New Dance Studios w Teatrze de Meervaart w Amsterdamie ze spektaklem Józefczaka 5 (chor. Ine Dubois). Uczestnik projektu badawczego Joy of discovery w prowincji Shaanxi w Chinach, organizowanego przez Ministerstwo Kultury w Chinach oraz Konserwatorium Muzyki i Tańca miasta Xi’an.
Do stworzenia projektu pchnęła nas refleksja na temat życia człowieka w XXI wieku, który otoczony jest wszelkimi nowinkami technicznymi i według nich porządkuje sobie życie. Ludzie coraz częściej zatracają się w świecie wirtualnym i nie zwracają uwagi na to, co dzieje się wokół nich. Zaczyna nas otaczać pokolenie pochylonej głowy i to nie w geście szacunku, ale ignorancji. Zastanawia nas to, co by było gdyby każde przypadkowe spotkanie na ulicy doprowadziło do krótkiego dialogu przechodniów i odcisnęło piętno na przestrzeni, która nas otacza. Chcielibyśmy uświadomić ludzi jak ważny jest kontakt w świecie rzeczywistym i jak wiele może on zmienić w otaczającym nas świecie.
Przestrzeń publiczna, w przypadku Katowic — przestrzeń miejska, stwarza możliwości do wielu interesujących spotkań międzyludzkich, jednak nie zawsze dajemy sobie dla nich szanse. Charakter takiej przestrzeni ma bezpośredni wpływ na przebieg i kształt przypadkowego zderzenia z drugą osobą, o ile do takiego spotkania w ogóle dochodzi. Gdyby tak przyjrzeć się jednemu miejscu w przestrzeni publicznej, łatwo można zauważyć, że nasze drogi pokrywają się z drogami innych nieznanych nam osób. Codziennie nie tylko chodzimy tymi samymi ścieżkami, mijamy się ze sobą, ale także wpadamy na siebie, pytamy o drogę lub przypadkowo wdajemy się w krótką dyskusję z przechodzącą obok osobą. Nigdy jednak nie traktujemy tego emocjonalnie. Każde spotkanie jest dla nas obojętne i zapominamy o nim po paru krokach. Gdyby chcieć wizualnie przedstawić drogi każdego z nas, już po kilku minutach zobaczylibyśmy wielką siatkę łączących się ze sobą linii. W naszym życiu, w przestrzeni publicznej częstokroć nie wykorzystujemy możliwości poznania drugiej osoby, a niejednokrotnie wręcz tego unikamy. Co mogłoby się wydarzyć kiedy pozwolilibyśmy sobie na to spotkanie?
Zainspirowani wieloaspektowością przestrzeni publicznej młodzi artyści, studenci Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej, Wydziału Teatru Tańca: Dominika Wiak i Grzegorz Łabuda, zdecydowali się na współpracę. Od kilku lat w pracach zbiorowych, jak i solowych łącząc sztukę aktorstwa oraz tańca, pragną stworzyć krótką etiudę, która w ciekawy sposób nie tylko wpasuje się w przestrzeń miejską, ale niejako skomentuje, wzbudzi do refleksji na temat kontaktów międzyludzkich w przestrzeni publicznej. Teatr tańca wyróżniają nie tylko ciekawe doznania wizualne, ale i to, że w sposób metaforyczny może mówić o rzeczach ważnych, jednocześnie zostawiając otwartą przestrzeń na indywidualną interpretację widza.
To, że każdy z nas w jakimś stopniu należy do przestrzeni publicznej, tworzy ten temat dość uniwersalnym. W dobie, w której często mamy problem z kontaktem międzyludzkim i coraz lepiej czujemy się w komunikacji elektronicznej, to spotkanie w realnym świecie nabiera dużo głębszego znaczenia. Dużo młodych ludzi narzeka na to, że nie wie gdzie i w jaki sposób poznać nowych ludzi. Zapominamy, że okazje do tego typu spotkań, zdarzają się codziennie, między innymi w przestrzeni publicznej. W tej krótkiej etiudzie, w siatce naszych codziennych dróg, różnych poglądów, celów, dojdzie do spotkanie dwójki młodych ludzi. Ciekawym elementem może być przestrzenna scenografia, inspirowana właśnie tą „siatką”, jakby mapą naszej własnej przestrzeni publicznej. Scenografia będzie żywa i będzie przez nas budowana w trakcie odgrywania etiudy.
