Galeria Sztuki Współczesnej BWA w Katowicach

Wystawa „Jerzy Wroński i przyjaciele” oraz dokumentująca ją książka ukazują niektóre z kręgów, w jakich spełniała się zawodowa i twórcza aktywność Jerzego Wrońskiego. Wywodził się z artystycznego środowiska Krakowa. Jeszcze w czasie studiów w latach 50. powołał razem z przyjaciółmi grupę, która później zasłynęła jako Grupa Nowohucka. Należał do Grupy Krakowskiej, przez wiele lat był jej prezesem. Już na początku lat 60. pracował jako pedagog — nauczyciel sztuki w studium nauczycielskim w Krakowie. W następnej dekadzie zaczął organizować studia wychowania plastycznego na UMCS, by w końcu odnaleźć swoje miejsce w Cieszynie, na Wydziale Pedagogiczno-Artystycznym w Filii Uniwersytetu Śląskiego, gdzie pracował przeszło trzydzieści lat.

Miałem wielkie szczęście poznać go właśnie jako pedagoga, kiedy studiowałem w Cieszynie. Jerzy nie ograniczał swojej pracy na uniwersytecie jedynie do realizacji programu nauczania. Stworzył wówczas, w połowie lat 80., Galerię Uniwersytecką, którą prowadził jako kurator. Jako nauczyciel był niezwykle otwarty, praktykując „pedagogikę zachwytu”, jak to trafnie nazwał jego uczeń Jarosław Stoch.

Wystawa nie ogarnia wielu innych obszarów aktywności Jerzego Wrońskiego, jak choćby jego pracy na różnych stanowiskach w ZPAP. A nawet to, co na niej pokazano, jest — z konieczności — tylko wyborem. Zarówno z jego trwającej przeszło sześćdziesiąt lat twórczości, jak i z owych konstelacji, w które była wpisana. Każdy taki wybór niestety ma to do siebie, że pomija zjawiska i osoby, które na takie pominięcie nie zasługują.

Wyrażam podziękowanie wszystkim uczestnikom wystawy oraz osobom i instytucjom, które przyczyniły się do jej realizacji. Szczególne słowa wdzięczności kieruję do rodziny artysty — Pani Wandy Wrońskiej oraz Państwa Joanny i Wiesława Hołdysów, którzy nie szczędzili pomocy w przygotowaniu wystawy i dokumentującej ją książki.

Fragment wstępu — Marek Kuś